ΑΥΤΟΣ Ο ΑΛΛΟΣ

Από χθες ο ουρανός στολίστηκε με βροχή και γκρίζα σύννεφα.Η καλύτερη κατάσταση για να με σεργιανίσω ακούγοντας μουσική,καπνίζοντας και κάνοντας πως δεν σκέφτομαι.Ανάποδος άνθρωπος!Όλοι κλείνονται στα σπίτια τους βρίσκοντας μια ευκαιρία για να ζητήσουν αγκαλιές και χάδια, χωρίς να ξεστομίσουν πως το έχουν ανάγκη.Το κρύο του καιρού τους έχει δώσει δικαιολογία σιωπής.Περπατάω χωρίς να ακούω τους ήχους αυτής της πόλης.Της βάζω δικούς μου ρυθμούς και αποκόπτομαι από αυτή καθώς αφομοιώνομαι στα δρομάκια της.

Μετράω πόσες κλούβες με προσπερνάνε βιαστικές, για να καταλάβω πόση τρομοκρατία χρειάζεται για να επέλθει η ειρηνική διαβίωση.Μέχρι στιγμής μέτρησα δέκα.Ο καιρός του αίματος.Άλλος ζητάει αίμα,άλλος το πουλάει,άλλος το πίνει,άλλος το φτύνει,το προσδιορίζει,το μετατρέπει,το εξιστορεί,το δημιουργεί,το καταστρέφει,το στοιχειοθετεί,το καθηλώνει,το βαφτίζει,το χρησιμοποιεί,το αγνοεί και το φοβάται.Όλα κάποιος άλλος τα κάνει...Μέσα στα μάτια των άλλων άλλος είμαι και εγώ...Με κοιτάω σε ένα αυτοσχέδιο καθρέφτη για να αντικρίσω τη φρίκη του αίματος που κουβαλάει αυτός ο άλλος.Ανάβω τσιγάρο...

Η πόλη μετά από τη βροχή είναι σαν να ξεβάφει αλλά δεν έχει αλλάξει.Πόλη παράδοξα αφημένη σε μια κατάθλιψη υπερμάχων.Τα σκουπίδια στοίβες,οι άνθρωποι με γκρινιάρικες μουτσούνες να στοιβάζουν κι άλλα.Ξεπερνούν την χωρητικότητα του κάδου.Ξεχειλίζουν στους δρόμους.Φτάνουν στην εξώπορτα και διεκδικούν το χώρο που τους απέσπασε εκεί έξω.Η αποσύνθεση σε λειτουργία όχι αναμονής αλλά εγρήγορσης.Όλα βιάζονται να πεταχτούν,να σαπίσουν,να αποδιωχθούν.Άλλο ένα τσιγάρο που κάηκε για να παραχωρήσει άδοξα τη θέση του στο επόμενο.

Περπατάω κι αν βρέξει τώρα θα κλάψω.Αποκούμπι θα γίνει η βροχή για όλα όσα πνίγουν τον άλλον μέσα μου, που επιθυμεί κάτι που να μη αδειάζει,να μην είναι λίγο στο λίγο που κυριαρχεί.Ρίχνω κλεφτή ματιά στον ουρανό.Τόσο κλεφτή σαν να διαπράττω έγκλημα που σηκώνω κεφάλι.Τρομάζω μη με καταλάβουνε και γίνω πάλι άλλος αφού δεν θα ταιριάζω στους άλλους.Λες και οι άλλοι να έχουν την ίδια σκέψη με εμένα;

Μας φαντάζομαι σε μερικά χρόνια πως θα φαινόμαστε με καμπούρες.Θυμήθηκα τον ορισμό της εξέλιξης των ειδών.Ο οργανισμός αλλάζει και προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα των καταστάσεων.Τόσο σκέβρωμα στο τώρα θα περάσει στο dna της επόμενης γενιάς.Θα είναι ήδη προετοιμασμένα και θα γεννιούνται με καμπούρα.Θα γλιτώσουν τον πόνο της υπόνοιας, πως κάτι σε όλη αυτή την εικόνα είναι λάθος.Δεν θα υπάρχει και αυτή η διαμάχη του άλλου για τον άλλον τότε.Δεν θα έχουν την φρίκη του αίματος.Μια ειρήνη χωρίς κλούβες.14 στον αριθμό μέχρι τώρα.

Δεν είπα καλημέρα σήμερα, όχι γιατί δεν είναι.Για μένα και με το παραπάνω!Η αγαπημένη μου κατάσταση για να πάρω τους δρόμους ανενόχλητος, χωρίς να σκέφτομαι.Αυτός ο άλλος όμως με κοιτάει παραπονιάρικα κι όλο κάτι δεν του φτάνει,δε του χωράει,του είναι λίγο.Δεν του λέω καλημέρα,τον κερνάω τσιγάρο μόνο.Για μένα που είμαι άλλος σε αυτόν τον άλλο, όλο αυτό γύρω μου και εμένα δε μου χωράει στα πνευμόνια για να πω πως όλα εκεί έξω είναι ok......αλλά κι αυτό είναι μια άλλη ιστορία που εύχεται κάτι άλλο να δημιουργηθεί, αν καταφέρει η βροχή να ξεπλύνει τόσο αίμα....