ΚΑΔΟΣ ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΩΝ

Έχω την ανάγκη να ουρλιάξω τόσο δυνατά ώστε να σπάσει ο ουρανός.
Να πέσει στα πόδια μου σε χίλια δυο μικρά κομμάτια
και εγώ να μην τα μαζέψω από γινάτι.
Να νιώσει πως είναι να διασπάσε και να συμμαζεύεσαι μόνος σου.
Κουράστηκα να αυτοκανιβαλίζομαι,
για να μου υπενθυμίζω πως υπάρχω ως οντότητα.
Πόσο δύσκολο είναι να δει κάποιος τα μάτια;
Με ψαχουλεύω μήπως και τα έχασα κάπου στη διαδρομή.
Να πάρω φόρα να με πετάξω στον τοίχο θέλω
και αυτός για μια φορά να διαλυθεί.
Ασφυκτιώ σήμερα με το κορμί που κουβαλάω.
Να το αλλάξω να φορέσω άλλο όμως δεν γίνεται.
Περιφέρομαι μαζί του αναζητώντας
κάποια θεωρία που θα με γαληνέψει.
Να γίνω χείμαρρος να μπω μες στης ψυχής μου τα σωθικά
και να τα πνίξω όλα επιθυμώ για απόψε.
Θα πνίξω και εσένα μαζί με αυτά κι έτσι ματαιώνω τα σχέδια.
Με ματώνω με ήρεμα ρυάκια
για να αποφύγω να σε πληγώσω.
Ναι,μέσα στα νεύρα για όλα
και τα τεράστια χι που ζωγραφίζω πάνω τους
εσένα σε βάζω πρώτη σκέψη.
Ο κάδος των σκουπιδιών τραντάχτηκε
μα εγώ δεν σταμάτησα να πολεμώ μαζί του.
Κάδος εναντίον κορμιού.
Κορμί εναντίον κάδου.
Ακόμα δεν κατάλαβα ποιος ήταν ο πιο μίζερος
σε αυτή την διαμάχη
και πιο φορτίο από των δυο βρομούσε απαξίωση.