Το ημερολόγιο ενός ξωτικού της πόλης...: ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ

23 Οκτωβρίου 2012

ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ

Τα παντζούρια μονίμως κλειστά,
για να μη βρει χαραμάδα διαφυγής
η υπερτροφική μου αδυναμία και μείνω μόνος.
Κοιτάζω δειλά τον έξω κόσμο.
Νιώθω τόσο ατροφικά μικρούλης
που μου αρκεί η κλειδαρότρυπα για να τον ατενίζω...

28 σχόλια:

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ23/10/12 11:34 π.μ.
και τούτος ο κόσμος, ο μικρός ο μέγας, τις διαστάσεις της κλειδαρότρυπας παίρνει...
γεμάτο εσωτερικότητα το πόνημά σου!
καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Lost For Words*23/10/12 12:09 μ.μ.
καλημέρα! και σκεφτόμουν προχθές ότι έιχες καιρό να γράψεις.

γνώριμο συναίσθημα πάντως,όπως το εκλαμβάνω εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Sof23/10/12 3:09 μ.μ.
Σαν την Αλικη στη χωρα των θαυματων ενα πραγμα!χεχε=)
το εχω νιωσει αρκετες φορες,δυστυχως!
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
πεφταστέρι23/10/12 3:29 μ.μ.
τον μέτρησες τον έξω κόσμο από την κλειδαρότρυπα και τώρα που έριξες μπόι ήρθε η ώρα να βγεις :)
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
ήλι23/10/12 7:03 μ.μ.
μερικες φορες ομως αυτο που ειναι εξω ειναι τοσο δυνατο που η κλειδαροτρυπα και μονο δεν αρκει.. πρεπει να βγουμε εξω να το κοιταξουμε καταματα..
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
precious dreams23/10/12 8:18 μ.μ.
Και εγώ μικρο μου ξωτικό από μια χαραμάδα βλέπω τον κόσμο γύρω μου...και θα βγω όταν αυτό που βλέπω μ αρέσει.....δεν μπορείς να καταλάβεις την χαρά μου που είσαι εδώ... ένα όμορφο βραδύ εύχομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
χαμένη σε ένα ατέρμονο όνειρο23/10/12 9:55 μ.μ.
μα,τι νόημα έχει αν δεν ανοίξεις την πόρτα και βγεις έξω;
να γρατζουνιστείς και λίγο,
δεν είναι κακό =)

τα φιλιά μου γλυκό ξωτικό:*
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
vailie23/10/12 10:36 μ.μ.
Καιρο ειχα να σου ερθω....με τραβηξε η φωτο που εβαλες....
Ετσι με κανουν να νιωθω μερικες φορες...μικρουλα και κλειδωμενη πισω απο σφαλιστα παντζουρια....
Μα εγω θελω να πεταξω ελευθερη μακρυα!!! Ατσαλο πεταγμα μουδιασμενων φτερων, μα θα ειναι ελευθερα και προς το φως....
Καλο ξημερωμα, ξωτικο μου....
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ανώνυμος1/11/12 8:55 μ.μ.
Να μην φοβάστε να μείνετε μόνος,
μονάχα να φοβάστε μην χάσετε την ψυχούλα σας!
Γιατί μόνος μπορεί να αισθάνεται κανείς ακόμη κι όταν γύρω του έχει κόσμο!

Να ένα απόσπασμα από ένα παραμυθάκι για όνειρα γλυκά...

[...]-Ψιτ! παλιόφιλε, εμένα με ξέχασες. Το ξύλινο αλογάκι τον φώναξε μέσα απ’ το σαλόνι.
Τρεχάλα ο Αλέξης ανέβηκε τα σκαλιά, έσφιξε με λαχτάρα το αλογάκι στην αγκαλιά του.
-Ξέρεις…, του είπε, δεν χάλασα εγώ την κόρνα.
-Το ξέρω, είπε το άλογο.
-Πως το ξέρεις; απόρησε ο Αλέξης.
-Το ξέρω, γιατί έγινε ολόκληρη φασαρία σήμερα εδώ.
-Μα εγώ εδώ ήμουν και δεν άκουσα τίποτα! απόρησε ο Αλέξης.
Χαμογέλασε το ξύλινο άλογο.
-Ξέρεις, είπε πειραχτικά, πόσα λίγα πράγματα καταλαβαίνουν οι άνθρωποι!
-Είναι κουσούρι να είσαι άνθρωπος; Αναστέναξε ο Αλέξης μπρός σ’ αυτή τη δυστυχία.
-Ευτυχώς τουλάχιστον είσαι παιδί. Τον παρηγόρησε το άλογο.
-Μα θα μεγαλώσω κάποια μέρα. Συννέφιασε το πρόσωπο του Αλέξη.
Κάποια σκέψη του ήρθε και αναγάλλιασε. Θα πιω ούζο! Άκουσα πως δίνουν ούζο στα σκυλάκια οι άνθρωποι και δεν μεγαλώνουν. Θα πιώ και εγώ λοιπόν ούζο.
Γέλασε στο ξύλινο αλογάκι.
-Θα γίνεις μπεκρούλιακας με το ούζο, είπε.
-Τότε είμαι χαμένος, αφού θα ‘χω το κουσούρι να είμαι άνθρωπος. Απελπίστηκε πια ο Αλέξης.
-Ξέρεις, είπε το αλογάκι, δεν ξέρω πολλά πράγματα, αλλά νομίζω πως μπορείς κι όταν θα γίνεις μεγάλος άνθρωπος να είσαι στην ψυχή παιδί.
-Πως γίνεται αυτό το σπουδαίο; Ρώτησε ο Αλέξης, γιατί ήθελε να γίνει κι ένας ψηλός άνδρας, μεγάλος, σαν τον πατέρα του.
-Δεν ξέρω κι εγώ, το άλογο σκέφτηκε, μα δεν ξέρω, ξανάπε. Ίσως μείνεις παιδί, αν δεν είσαι κακός.
-Ξέρω και κακά παιδιά, πετάχτηκε ο Αλέξης.
-Κι εγώ ξέρω. Συμφώνησε το άλογο. […]
…Το άλογο σταμάτησε να πάρει μία ανάσα.
-Έτσι έγινε και σήμερα ο θείος σου δεν έχει κόρνα˙ την έχει τώρα το ελαφάκι και καμαρώνει!
-Αυτό που λες είναι παραμύθι. Θύμωσε ο Αλέξης. Κανένα ελαφάκι δεν έχασε ποτέ κέρατο, κανένα ελαφάκι δεν ήρθε εδώ σήμερα, κι αν θες να μάθεις, την κόρνα την χάλασα εγώ το πρωί.
-Α! Ωραία, είπε το αλογάκι χωρίς να δείξει έκπληξη. Εγώ λέω παραμύθια, μα εσύ λες ψέματα.
-Ψέματα είναι και τα παραμύθια, κι έτσι είμαστε πάτσι! Ο Αλέξης σα να ζήταγε και τα ρέστα.
-Ξέρεις, είπε το αλογάκι και ξερόβηξε. Συμφωνήσαμε, σαν έρθει ο πατέρας σου, να τον ρωτήσουμε, τι θα πει να είσαι παιδί. Γιατί δεν το ξέρω. Θα έπρεπε ακόμη, όταν με το καλό ‘ρθει, να τον ρωτήσουμε τι θα πει να είσαι άντρας. Γιατί ούτε αυτό το ξέρω. Μα κείνο που ξέρω είναι πως ποτέ ένας άντρας δεν πρέπει να λέει ψέματα. Γιατί τότε τι άντρας είναι;
Ο Αλέξης ήθελε πολύ να γίνει άντρας. Να γίνει σαν το πατέρα του. Μα σωστά είπε το αλογάκι, άντρας ψεύτης, δεν είναι άντρας.
Ο Αλέξης προχώρησε προς το παράθυρο κι ήταν η πρώτη φορά που βούρκωσαν τα μάτια του.
-Αλογάκι, μην το πεις πουθενά, μα δεν είμαι ευτυχισμένος. Και τόση ώρα που μού ‘λεγες για το ελαφάκι, ένοιωθα ντροπή! Είπε με φωνή που μόλις ακουγόταν.
-Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος, όταν λες ψέματα, γιατί κλαίει το καλό σου αγγελάκι.
-Κι αυτό που μου λες είναι ψέματα, μούτρωσε ο Αλέξης.
-Με συγχωρείς, αλλά δεν μοιάζουμε. Το αλογάκι όλο αξιοπρέπεια στήλωσε την ουρά του, την ζύγισε στον αέρα κι έφυγε.
Έμεινε μόνος ο Αλέξης και πικραμένος, Ούτε λίγο ούτε πολύ ήταν ένας ψεύτης.
Η φωτογραφία του πατέρα του, όπως τον κοίταζε, δεν χαμογελούσε.
-Είπες τίποτα πατέρα; ρώτησε ο Αλέξης την φωτογραφία.
Ο πατέρας δεν απάντησε.
Αναστέναξε ο Αλέξης και με μικρά βήματα προχώρησε να συναντήσει το θείο του. Πως θ’ άρχιζε;
«Ξέρεις θείε, το ελάφι δεν πήρε την κόρνα! Ξέρεις θειε, δεν κατάλαβα πως έσπασε η κόρνα! Ξέρεις, ήταν έτοιμη να χαλάσει η κόρνα».
Έγινε τώρα πιο γρήγορο το βήμα του Αλέξη. Ήτανε λίγο χλωμός, όταν αντάμωσε το θείο.
-Θείε εγώ χάλασα την κόρνα! Σου είπα και ψέματα… έτσι άρχισε.
Και το ξύλινο αλογάκι χοροπηδούσε από χαρά στην πράσινη χλόη.
Περίεργο, αλλά ο Αλέξης ήταν ευτυχισμένος.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Προσθήκη σχολίου