7 Ιουλίου 2012

ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΥΝΑΜΙΚΗΣ


Μετά από έναν ευεργετικό ύπνο και ένα σωτήριο ντουζ από τον καύσωνα είπα να γράψω.Δεν ξέρω αν θέλω να υπογραμμιστεί κάτι.Είναι σαν τα γράμματα που γράφουμε και μετά τα κρύβουμε στο συρτάρι χωρίς παραλήπτη.Διαβάζω σε συνοδοιπόρων αναρτήσεις για αγάπη, πόνο, ελπίδα, αναζητήσεις, κατακτήσεις, υπερτιμήσεις, καταθέσεις, μπερδέματα.Σε όλα εντοπίζω ένα κομμάτι μου άλλες φορές ξεκάθαρα άλλες πάλι σαν σκιά. Θα μου πεις και ποιο το νόημα σε όλα αυτά;Έτσι ξέχωρα τα κομμάτια μου δεν έχουν να προσδιορίσουν και πολλά.Όταν τα ενώσω όμως προσδιορίζουν εμένα σαν ύπαρξη.

Με βάση αυτή τη σκέψη νομίζω πως προερχόμαστε όλοι από έναν άνθρωπο που κάποια στιγμή διασκορπίστηκε.Όλες του οι μνήμες, οι σκέψεις, τα όνειρα, οι φόβοι,όλα τα εντός του σκόρπισαν στη γη και δημιούργησαν ανθρώπους.Για αυτό πάντα κάτι μας λείπει, για αυτό ανακαλύπτουμε στους άλλους κομμάτια δικά μας.Γιατί όλοι είμαστε κομμάτια από ένα παζλ που για να ξεκαθαρίσει η εικόνα χρειάζεται να ενωθούμε.Είναι σαν να είμαστε διαφορετικές στιγμές και διαφορετικές αισθήσεις από την αιώνια ζωή ενός ανθρώπου.Τόσο ξεχωριστές και τόσο ενωμένες.Δεν το κοιτάω φιλοσοφικά ή θρησκευτικά το θέμα σε τίποτα από τα δυο δεν είμαι καλός ή επιστήθιος φίλος.Απλά αναρωτιέμαι γιατί είμαστε τόσο αλαζονικά πολεμοχαρείς με τα κομμάτια μας,δηλαδή τους ανθρώπους γύρω μας.

Δεν καταλαβαίνω πως μπορούμε και εστιάζουμε τόσο εύκολα στην διαφορετικότητα μας κι όχι στην αόρατη κοινή κλώστη που μας ενώνει.Δεν καταλαβαίνω πόσο εύκολα δεχόμαστε πως χρειάζεται η θλίψη για να αντιληφθείς την ευτυχία,το σκοτάδι για να δεις το φως κ.ο.κ.Δεχόμαστε πως όλα τα αντίθετα συνυπάρχουν διαδοχικά για να υπάρξει ολοκληρωμένη αίσθηση και σαφής εικόνα των γύρω μας.Όμως δεν μπορούμε να δεχτούμε με τίποτα πως όλοι εμείς οι άνθρωποι, τελείως διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον,χρειάζεται να ενωθούμε για να αντιληφθούμε την μορφή της ψυχής μας.Έτσι μονίμως παραταγμένοι σε αντίθετα στρατόπεδα αρνούμαστε να αποδεχτούμε τα κομμάτια της θεότητας που κρύβουμε μέσα μας και μας αφαιρούμε το δικαίωμα της ολοκλήρωσης.

Τελικά η θολούρα από το ξενύχτι δεν με έχει ακόμα αποχωριστεί για αυτό ανοίγω το συρτάρι και θάβω αυτή την ανάρτηση χωρίς παραλήπτη.Χωρίς να εντοπίσω τι ήθελα να υπογραμμιστεί.Αν βρήκες κάπου εδώ μέσα ένα κομμάτι σου ίσως να φταίει που τελικά δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί....









12 σχόλια:

  1. καλό μου ξωτικό, μόνο ένα κομμάτι;
    είπες ό,τι θα ήθελα να πω..
    μα το πιο σημαντικό
    για μένα
    αυτήν την ώρα
    είναι πως αυτό
    με έκανε πολύ χαρούμενη..

    σ'ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. αν κατάφερα και σου πρόσφερα ένα χαμόγελο τότε εγώ ευχαριστώ όχι μόνο για το χαμόγελο που είναι μεγάλο δώρο από μόνο του...
      ευχαριστώ γιατί μου αφήνεις το περιθώριο να εντοπίσω την κοινή κλωστή που μας ενώνει... :)
      καλές αντοχές στον καύσωνα αγαπημένη flash :)))
      αν και μεταξύ μας δεν είμαι καλό.παράξενο είμαι ;P

      Διαγραφή
  2. Απιστευτη αναρτηση...Πραγματικα βλεπω σκεψεις μου εκφρασμενες με τον πιο ομορφο, τον πιο συναισθηματικο, τον πιο παραστατικο τροπο απο σενα! Συνεχισε ετσι Ξωτικο μου! Και να ξερεις πως ειτε σχολιαζω ειτε οχι περναω συχνα απο εδω. ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κοκκίνησα,κόμπλαρα και δεν φταίει ο καύσωνας :)
      σε ευχαριστώ μου φαίνεται λίγο...
      σε ευχαριστω που συνυπάρχεις όσο για τα υπόλοιπα ελπίζω να τα καταλαβαίνεις γιατί τώρα μου κρύβονται οι λέξεις :)))))

      Διαγραφή
  3. Ο,τι λεω το εννοω, ειναι αληθεια και το αξιζεις! ;) Χαιρομαι πολυ που σε βρηκα μεσα στο απειρο του διαδικτυου! Μπορεις και αγγιζεις με τα γραφομενα σου τις ψυχες...Ξερεις ποσο σημαντικο ειναι αυτο; Και σπανιο νομιζω! Θα τα λεμε λοιπον...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μια τεράστια χαμογελαστή καλημέρα καταρχάς :))
      δεν ξέρω αν όντως αγγίζουν ψυχες όσα γράφω γιατί ειλικρινά δεν νομίζω πως έχω αυτό το μαγικό αγγιγμα στις λέξεις.το μόνο που κάνω όσο μπορώ καλύτερα είναι να καταγράφω σε ένα ιδιόμορφο ίσως ημερολόγιο όσα με κυριεύουν.δεν τα πάω και πολύ καλά όταν ακούω όμορφα λόγια (κυρίως κομπλάρω ;))γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός που γράφω.το πιο σημαντικό για μένα και πολύτιμα σπάνιο είναι πως μέσα σε αυτό το αχανές διαδύκτιο γνωρίζω αξιόλογα άτομα που ο καθένας μέσα από το δικό του χώρο ή από τα σχόλια καταθέτει την δική του αλήθεια,που τελικα είναι κομματιά και της δικής μου αληθειάς.όπως είπα και στην flash ευχαριστώ γιατί μου αφήνεις το περιθώριο να εντοπίσω την κοινή κλωστή που μας ενώνει και αυτό είναι το σημαντικότερο όλων... :)
      σταματώ την πολυλογία μου και απολαμβάνω το μονοπάτι που βαδίζουμε τόσο χώρια και τόσο μαζί :))))))

      Διαγραφή
  4. θέλει ανοιχτά μάτια, αυτιά, καρδιά και μυαλό για να δεις την ομορφιά στη διαφορετικότητα, για να ρουφήξεις τα ερεθίσματα που σού δίνουν οι άλλοι, για να δεις σε αυτούς το δικό σου και το αλλιώτικο, για να τους δώσεις κάτι από σένα, για να κάνετε και οι δύο ένα βήμα πιο κοντά ο ένας στον άλλο και ο καθένας ένα βήμα παραπέρα για τον εαυτό του :)
    δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά αξίζει :)
    ήταν από τα γράμματα που είναι κρίμα να μείνουν στο συρτάρι!
    καλό βράδυ, ξωτικό :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλημερούδια "ότι αξίζει πονάει και είναι δυσκόλο" (κλεμμένο αλλά αληθινότατο) :)
      δεν είναι όμως κλειδωμένο συρτάρι ;)

      Διαγραφή
  5. Είναι όμορφο να ανακαλύπτεις..."στους άλλους κομμάτια δικά μας"
    'Εχω αναρωτηθεί άπειρες φορές γιατί...
    Γιατί οι άνθρωποι μπορούν να είναι τόσο εγωιστές ( είτε ανά διαστήματα είτε συνέχεια και κοιτώντας το δέντρο χάνουν το δάσος ),πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή τους εάν αγκάλιαζαν τη ζωή τους και αυτούς γύρω τους με καλόσύνη,ανιδιοτέλεια,περισσότερη αγάπη,απλότητα και σεβασμό,πόσο πιο μαγική θα ήταν η πορεία τους.
    Έχω επίσης μείνει έκπληκτη, διαβάζοντας αναρτήσεις συνοδοιπόρων που με εκφράζουν απόλυτα ( λες και κοιτώ στον καθρέφτη τον εαυτό μου ),που με συγκίνησαν και συγκινούν με τις σκέψεις τους,με την αλήθεια τους.
    Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι χρειάζονται μια θλίψη,μιά απώλεια για να εκτιμήσουν αυτό που είχαν,αυτό που έχουν γιατί πάντα εκτιμούσα τη ζωή...
    Πολύ όμορφη ανάρτηση ( και αυτή ) :)
    Πολλές και δροσερές καλημέρες :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι χρειάζονται μια θλίψη,μιά απώλεια για να εκτιμήσουν αυτό που είχαν,αυτό που έχουν γιατί πάντα εκτιμούσα τη ζωή...
      μερικές φορές ξεχνιόμαστε είτε θεωρούμε δεδομένα κάποια πράγματα είτε εθελοτυφλούμε και η απώλεια με την θλίψη λειτουργούν σαν ξυπνητήρι αφύπνισης και εξαγνισμός.βέβαια δεν θα πρέπει να συνεχίσουμε να φοράμε ωτοασπίδες και να είμαστε έτοιμοι να καταρίψουμε τον εγωισμό μας.είναι θέμα ανθρώπινης δυναμικής και ανθρώπινης αδυναμίας...
      επιστρέψω διπλάσιες τις δροσερές καλημέρες μπας και ρίξουμε λίγο την θερμοκρασία ;)

      Διαγραφή
  6. το θέμα είναι να κάνουμε αυτή την αόρατη κλωστή που μας ενώνει,ορατή.
    και μόνο εμείς έχουμε τη δύναμη είτε να καταστρέψουμε το σύμπαν,
    είτε να το σώσουμε.να ενωθούμε,να γίνουμε ένα.δεν είναι ακατόρθωτο,
    μα θέλει προσπάθεια,θέληση και πάνω απ'όλα αγάπη!


    τι όμορφη ανάρτηση!
    σε φιλώ ξωτικό μου:*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. μια μεγάλη καλημέρα!!!!!
      τα είπες όλα σε μια πρόταση...όλοι μαζί τόσο απλά και τόσο πολύτιμα :)))))

      Διαγραφή