ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΥΝΑΜΙΚΗΣ

Μετά από έναν ευεργετικό ύπνο και ένα σωτήριο ντουζ από τον καύσωνα είπα να γράψω.Δεν ξέρω αν θέλω να υπογραμμιστεί κάτι.Είναι σαν τα γράμματα που γράφουμε και μετά τα κρύβουμε στο συρτάρι χωρίς παραλήπτη.Διαβάζω σε συνοδοιπόρων αναρτήσεις για αγάπη, πόνο, ελπίδα, αναζητήσεις, κατακτήσεις, υπερτιμήσεις, καταθέσεις, μπερδέματα.Σε όλα εντοπίζω ένα κομμάτι μου άλλες φορές ξεκάθαρα άλλες πάλι σαν σκιά. Θα μου πεις και ποιο το νόημα σε όλα αυτά;Έτσι ξέχωρα τα κομμάτια μου δεν έχουν να προσδιορίσουν και πολλά.Όταν τα ενώσω όμως προσδιορίζουν εμένα σαν ύπαρξη.

Με βάση αυτή τη σκέψη νομίζω πως προερχόμαστε όλοι από έναν άνθρωπο που κάποια στιγμή διασκορπίστηκε.Όλες του οι μνήμες, οι σκέψεις, τα όνειρα, οι φόβοι,όλα τα εντός του σκόρπισαν στη γη και δημιούργησαν ανθρώπους.Για αυτό πάντα κάτι μας λείπει, για αυτό ανακαλύπτουμε στους άλλους κομμάτια δικά μας.Γιατί όλοι είμαστε κομμάτια από ένα παζλ που για να ξεκαθαρίσει η εικόνα χρειάζεται να ενωθούμε.Είναι σαν να είμαστε διαφορετικές στιγμές και διαφορετικές αισθήσεις από την αιώνια ζωή ενός ανθρώπου.Τόσο ξεχωριστές και τόσο ενωμένες.Δεν το κοιτάω φιλοσοφικά ή θρησκευτικά το θέμα σε τίποτα από τα δυο δεν είμαι καλός ή επιστήθιος φίλος.Απλά αναρωτιέμαι γιατί είμαστε τόσο αλαζονικά πολεμοχαρείς με τα κομμάτια μας,δηλαδή τους ανθρώπους γύρω μας.

Δεν καταλαβαίνω πως μπορούμε και εστιάζουμε τόσο εύκολα στην διαφορετικότητα μας κι όχι στην αόρατη κοινή κλώστη που μας ενώνει.Δεν καταλαβαίνω πόσο εύκολα δεχόμαστε πως χρειάζεται η θλίψη για να αντιληφθείς την ευτυχία,το σκοτάδι για να δεις το φως κ.ο.κ.Δεχόμαστε πως όλα τα αντίθετα συνυπάρχουν διαδοχικά για να υπάρξει ολοκληρωμένη αίσθηση και σαφής εικόνα των γύρω μας.Όμως δεν μπορούμε να δεχτούμε με τίποτα πως όλοι εμείς οι άνθρωποι, τελείως διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον,χρειάζεται να ενωθούμε για να αντιληφθούμε την μορφή της ψυχής μας.Έτσι μονίμως παραταγμένοι σε αντίθετα στρατόπεδα αρνούμαστε να αποδεχτούμε τα κομμάτια της θεότητας που κρύβουμε μέσα μας και μας αφαιρούμε το δικαίωμα της ολοκλήρωσης.

Τελικά η θολούρα από το ξενύχτι δεν με έχει ακόμα αποχωριστεί για αυτό ανοίγω το συρτάρι και θάβω αυτή την ανάρτηση χωρίς παραλήπτη.Χωρίς να εντοπίσω τι ήθελα να υπογραμμιστεί.Αν βρήκες κάπου εδώ μέσα ένα κομμάτι σου ίσως να φταίει που τελικά δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί....