Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Είναι μια μελαγχολική μέρα σήμερα.Όχι,δεν μου δόθηκε κάποιος νέος τρανταχτός και ιδιαίτερος λόγος για να νιώσω αυτό το μικρο κενό μέσα μου.Σχεδόν όπως είναι συνήθως παραμένουν γύρω μου όλα.Ούτε ακριβώς θλίψη νιώθω ούτε και χαρά.Ένα βουβό μούδιασμα αισθήσεων,που δεν μπόρεσα να το αποκόψω με τους συνηθισμένους τρόπους αυτοκυριαρχίας μου.Δεν βρεθήκαμε χθες.Αύριο Κυριακή...Πότε έγινε τόσο νεκρή και βαρετή μέρα;Όσο κι αν ετοιμάζω δυο κούπες καφέ, η δικιά σου μένει ανέγγιχτη.Υπενθύμιση,δεν είσαι εδώ ή εγώ δεν είμαι δίπλα σου.Όπως και αν το δω πάλι απουσία μας υπερστολίζει.Μόνο μικρές ζωοδόχες ανάσες, ψήγματα υπάρξεων μας ακουμπούν κάποιες μέρες για λίγη ώρα και ύστερα περιστοιχιζόμαστε ξανά σε μοναχικές διαδρομές.

Τον τελευταίο καιρό νιώθω πως όλο κάτι μου ξεφεύγει.Καμιά φορά συμβιβάζομαι με την σκέψη πως μου ξεφεύγει ο ύπνος,που υποχωρεί μπροστά στην αναβίωση αναμνήσεων.Άλλες πάλι αρκούμαι στο να θεωρώ πως μου ξεφεύγει ο χρόνος από την γρήγορη καθημερινότητα,καθώς μπερδεύω μέρες και ώρες.Μεταξύ μας,ξέρω πως όλα αυτά είναι μόνο ενδεικτικά σημάδια χασούρας και ξέρω πολύ καλά τι είναι αυτό που ουσιαστικά χάνω αν και δε το ομολογώ εύκολα.Δεν με βρίσκω,για λίγο με εντοπίζω κι ύστερα μου ξανακρύβομαι με ευρηματικότητα.Παίζω με μένα κάτι περίεργες στιγμές...

Προχθές έχασα τον ύπνο μου σκεπτόμενος μια προσμονή.Χθες και σήμερα έχασα χρόνο παγωμένο πάνω από μια αναμονή.Δεν παραπονιέμαι σε κανένα από τα δυο γιατί η πραγματική μου χασούρα είναι οι παράλληλες στιγμές μας που δεν έγιναν και αυτή τη φορά μια στιγμή.Είδες;!Το ομολόγησα τελικά.Η στιγμή μας που βρίσκει τρόπο να διαφεύγει και να ξεφεύγει σε ένα αόριστο μέλλον.Μόνο αυτό με τσαλακώνει αλλά σιδερώνομαι γρήγορα για να μη μου πικραθείς.Όταν μιλάω για όσα χάνουμε από το μας κάτι σκιρτάει μέσα μου,σφίγγει τα δόντια για να μην ουρλιάξει και ένας μόνο αναστεναγμός μαζί με τη ρουφηξιά του καπνού ακούγεται...Μου λείπεις...Δε φταις που μου λείπεις.Θέλω να γίνω αόρατος απόψε και να κρυφτώ στα μάτια σου.Να βλέπω όσα βλέπεις και να αυτοκολακεύομαι από την καταδική μου οφθαλμαπάτη,πως είμαι η θέα που σε κάνει να φωτίζεσαι.Έγιναν πολλά αυτές τις μέρες και δεν βρήκα τρόπο να τα μοιραστώ μαζί σου.Δεν καταφέραμε να "γκρινιάξουμε" με τις διαφορετικές απόψεις μας,να συμφωνήσουμε σε κάποια και φευγαλέα ανάμεσα σε ένα χαζό αστείο να σου χαϊδέψω το χέρι.Θα ήθελα περισσότερα εκεί ανάμεσα,λόγο όμως των περιστάσεων κρατάω αυτά τα μικρά πολύτιμα δώρα.

Πόσα πράγματα γενικά και συγκεκριμένα θα συζητούσαμε εάν ήμασταν μαζί.Θα λέγαμε σκεπτόμενοι για τον Γρηγορόπουλο.Δεν πέρασε ο καιρός από την μέρα που δολοφόνησαν τον Γρηγορόπουλο.Το έκαναν γιατί απλά είχαν τη δύναμη να το κάνουν.Πόσοι από εμάς εάν είχαμε τη δύναμη δεν θα γινόμασταν τέρατα;"Όταν θα έχεις δύναμη τότε θα δεις για τι είσαι πραγματικά ικανός να μην πράξεις" κάποιος μου ψιθύρισε ένα από εκείνα τα βράδια.Θυμάμαι...Θυμάμαι μια πόλη παραδομένη σε φωτιά,χημικά και οργή.Θυμάμαι και ανθρώπους να αναρωτιούνται "Γιατί όλα αυτά;".Όχι γιατί κάποιος δολοφόνησε ένα παιδί,αλλά γιατί όλα αυτά τα συντρίμμια, το σπαταλημένο χρήμα,τα γκρεμισμένα κτήρια.Πότε αρχίσαμε να κοστολογούμε τις ανθρώπινες ζωές;Δικαιώνεται κανείς στο τέλος του απολογισμού;Σταματάει το μοίρασμα θανάτου από τον ισχυρό;Θυμάμαι κάποιους που δεν είχαν πάρει χαμπάρι και συνέχιζαν τη ζωή τους ανεπηρέαστοι."Αλήθεια γιατί στα σχολεία έχουν μαύρες κορδέλες αγάπη μου;"Δίπλα τους πορείες, φωτιές, χημικά, αίματα, συνθήματα, πετροπόλεμος, συλλήψεις και μια πόλη στα προπύλαια της ολικής καταστροφής.Ίσως να ήταν και προάγγελος του σήμερα.Πότε συνηθίσαμε στην φρικαλεότητα και όλα περνάνε απαρατήρητα από τα μάτια μας;Σήμερα νέες οδομαχίες για την μνήμη θα ήθελα να πιστέψω και θα με κοίταζες με ειρωνική διάθεση,μα σχεδόν κανείς πραγματικά δεν θυμάται και εδώ θα χαλάρωνες σύμφωνη σε αυτό.Ψάχνουμε κάπου να καταχωρήσουμε λίγη ακόμη οργή.Αν όλο αυτό βολέψει τον εγωισμό μας ως επαναστατικό ανθρωπάκο ή ως υπέρμαχο (αναλόγως τα γούστα της εκάστοτε μόδας) τότε ακόμα καλύτερα...

Θα σου έλεγα για τον μικρο Άρη που τον έχω κακομάθει και δεν με πολύ ακούει κάνοντας αταξίες και εσύ θα με μάλωνες για την ζελεδένια μου συμπεριφορά.Εγώ θα σου έκανα γκριμάτσες για να στο παίξω στιβαρός αλλά θα συνέχιζα να λιώνω από το άκουσμα της φωνής σου,το άρωμα του κορμιού σου.Θα σου έλεγα για τα πολλά σχέδια και όνειρα που κάνω για ένα μετά που όλο καθυστερεί.Πρέπει να του τραβήξω το αυτί και να το φέρω τώρα αμέσως εδώ μπροστά μου.Σε αυτό θα συμφωνούσαμε και θα με ρώταγες γιατί το καθυστερώ.Μου λείπει η έμπνευση για όλα αυτά.Μου λείπω εγώ μέσα σε όλα αυτά.Με βρίσκω για λίγο και κινώ τη ζωή μου,ύστερα σαν μπαλόνι ξεφουσκώνω και κατακάθομαι απορημένος και φοβισμένος.Θα σου έλεγα για το Σιδηρόπουλο,θα έκανες πως δεν ακούς αλλά εγώ θα σου τραγούδαγα για να σε πειράξω και εσύ θα γέλαγες με τη χάλια φωνή μου.Κάπου εκεί και με μια σιωπή γεμάτη αέρινα αισθήματα θα τελείωνε και αυτή μας η συνάντηση χωρίς να σου έχω πει κάτι βασικό...

Ξέρεις πως όσο κι αν μουτζουφλιάζω κάπου και με κάποιο παράδοξο δικό μου τρόπο βρίσκω το θάρρος να ξαναγίνω παιδί και να ξανακατακτήσω όσα άφησα κρυμμένα μέσα μου.Ξέρεις πως σε αγαπώ...Όχι μόνο σαν αλλά και ως...Το ξέρεις πως είσαι ο άνθρωπος που συμπληρώνει το κομματάκι μου, αυτό που έχει μια τρυπούλα και με κάνει να ξεφουσκώνω,έτσι;Ήθελα να σου πω...Μα,είσαι εσύ και κάποια πράγματα δεν είναι ανάγκη να στα πω για να τα ακούσεις....Ένας από τους λόγους που τολμάω να σταθώ αντίκρυ από τους δαίμονες μου είμαστε εμείς.Όχι εσύ,ούτε και εγώ αλλά εμείς.Δίπλα σου πάντα βρίσκω το κίνητρο για να προσπαθήσω να γίνω λίγο καλύτερος άνθρωπος...Ο χρόνος ακόμα και της νοερής μας συνάντησης,σαν την πραγματική είναι λιγοστός και δεν προλαβαίνω να σου δείξω και να σε απολαύσω...Ίσως στην επόμενη συνάντηση να είμαι λίγο καλύτερος από ότι είμαι σήμερα.Πάντως το προσπαθώ να το ξέρεις, ανάσα στην ανάσα και σιγά σιγά φουσκώνω και πάλι....Είσαι η έμπνευση κατάλαβες;!Το σταθερό σημείο στο ανεξέλεγκτο χάος που με περιτριγυρίζει.Κατάλαβες;!Ναι,θέλει πράξεις για να ζωγραφίσω το μαγικό μας κόσμο ξανά...Μα,είσαι η παλέτα των χρωμάτων,για αυτό ο ουρανός και σήμερα είναι γκρίζος....Αισθητή η απουσία σου σε όλα...


"Σε αγαπώ λίγο περισσότερο από χθες λίγο λιγότερο από αύριο...Γιατί είσαι εσύ.Θα θελα να μην υπήρχε λόγος να φύγεις"αυτό σου ψιθυρίζω όταν κοντεύεις να χαθείς από το οπτικό μου πεδίο στο τέλος κάθε μας συνάντησης...(Επιτέλους το είπα!) Να μου προσέχεις....