17 ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ

17 Νοεμβρίου βράδυ του 2012.Μέρος Αθήνα.Ίσως να μην είναι αυτός ο τόπος, δεν έχει και τόση σημασία.Έξω ακούγονται πολλά αλλά και τίποτα συγχρόνως.Δεν έχουμε πόλεμο κι ας είμαστε σε εμπόλεμη ζώνη.Ένα άγριο βράδυ θα έλεγε ο συντηρητικός κόσμος της ηρεμίας.Μια ακομα απραξία θα ειρωνευόταν με πείσμα, ο κόσμος της αγωνιστικότητας.Λυπάμαι θα μοιρολατρούσε ο κόσμος της καθησυχαστικότητας.Ο κόσμος...Ο κόσμος ειδικά τέτοιες μέρες όλο κάτι εφευρίσκει να λέει.Λόγια μεγαλόπνοα, μηρυκαστικά, ανθοφόρα,λιπόσαρκα,ψεύτικα και αληθινά.Τι γίνεται στον κόσμο σήμερα με τόσα λόγια;

Καταρρίπτονται ψυχές και στο σημερινό βράδυ γίνεται η επισήμανση τους.Φωτιές χορεύουν στον αέρα σκάνε με κρότο στο οδόστρωμα και σαν φωτοβολίδες σβήνουν, χωρίς παρατεταμένες εκλάμψεις ξεφωνητών.Δακρυγόνα καίνε τα μάτια,δυσκολεύουν την αναπνοή και κάθε κραυγή που ακούγεται μοιάζει με ρόγχο.Παραταγμένοι τραμπούκοι και αγωνιστές χωρίς να έχουν εξακριβωμένους ρόλους, παλεύουν για ένα σπουδαίο κάτι.Εις μνήμη...Για τη διατήρηση της τάξης...Στάσου...Τρέχα...Για το αύριο...Για το τώρα...Ίσως πάλι να μην συμβαίνει τίποτα από αυτά και αυτό το βράδυ.

Πριν χρόνια κάποια παιδιά δεν άντεξαν και ούρλιαξαν μέχρι που γκρέμισαν το ουράνιο στερέωμα.Γκρεμίστηκαν κι αυτά μαζί του σαν έκπτωτοι άγγελοι,σαν μεθυσμένοι Ίκαροι από το πρώτο και τελευταίο πέταγμα.Χρόνια μετά κανείς δεν θυμάται.Όλοι κάτι αναμασάνε και κάτι επιδιορθώνουν.Η ιστορία καταγράφει,διαγράφει,μιλάει ή σιωπεί τελικά;Είναι ο ρόλος της τόσο ομιχλώδης.Ένας αμέτοχος θεατής η ιστορία σε μια παράσταση, που την ξανά σκηνοθετούν όπως βολεύει το εκάθοστε κοινό.Χούντα, ταγματασφαλίτες, μνημόνιο, ματάδες.Κάποιο δάχτυλο να σε επιδιορθώνει με το συμβολισμό της σιωπής,κάποιο δάχτυλο να σε κατονομάζει,κάποιο να σε επιπλήττει και τελικός σκοπός να καταστείλει την διαφορετικότητα σου."Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία", "Λαέ πεινάς γιατί δεν πολεμάς".Ποιά χούντα από όλες υπέκυψε και έπεσε;

2012 ξανά και πιο συγκεκριμένα."Κάτω τα κεφάλια" φωνάζουν μερικοί,"δεν μαζευτήκαν κάτω αρκετοί" συζητάνε άλλοι."Όλο και πιο κάτω τραβάμε" κλαψουρίζουν κάποιοι,"πάλι κάτω οι μισθοί" αντιλαμβάνονται οι υπόλοιποι.Κάτω...Κάτω...ΚΑΤΩ!Όλα πιο κάτω!Πόσο κάτω δηλαδή είναι εντάξει για να σταματήσει αυτό το κάτω;Δεν φτάνει το αντιδραστικό πρόσωπο βίαια κολλημένο στο βρώμικο από χημικά και καμένη βενζίνη δρόμο;Δεν αρκεί ξέρω...Πόσα πρόσωπα χρειάζονται για να είναι ορθά δομημένο το κάτω;Το δικό σου μήπως;Όχι,συγνώμη έχεις δίκιο...Αύριο με τη δουλειά θα τρέχεις και δεν γίνεται να λερωθείς απόψε.Μήπως το δικό σας που με κοιτάτε θυμωμένα ευκαιρεί;Ούτε το δικό σας, εσείς δεν πιστεύεται πως αξίζει, όλα του συστήματος λέτε.Σωστά....Αυτό δεν διορθώνει τίποτα.Όταν όμως κάποιος σε διατάξει,θα προσκυνήσεις και θα ρωτήσεις αν θέλουν να πας λίγο ακόμα πιο κάτω,γιατί το μπορείς έχεις την ικανότητα.Όχι,προφανώς όχι εσείς εκτός κι αν θα πρέπει να διαφυλάξετε κάτι.Μόνο σε εκείνη την περίπτωση θα το κάνετε.Όπως όλοι μας φυσικά...Δεν είμαστε δειλοί, είναι θέμα καθαρής ανάγκης και βιωσιμότητας.

Πολυτεχνείο του 1973 ξανά πάλι πίσω.Μέρες που κάποια παιδιά τόλμησαν να ουρλιάξουν πιο πέρα από το μπόι τους.Τους έκαψε η ίδια τους η φλόγα,κυνήγησαν μια ουτοπία με πάθος.Αν έχω να θυμάμαι κάτι από αυτήν την επέτειο δεν είναι η κατάληξη της,αλλά το θάρρος και το θράσος που χρειάζεται για να πεις "Δε σε φοβάμαι φόβε μου" κοιτώντας τον στα μάτια.Δεν τα κατάφεραν... Έχουν όμως καψαλισμένες φτερούγες επειδή τόλμησαν να μάθουν να πετάνε.Εμείς;Σωστά...Εμείς έχουμε λογαριασμούς και μια ένδοξη ιστορία..."Ζητείται ήρωας" θα γράψει στην αγγελία της η ιστορία και θα χασκογελάσει γιατί θυμάται αυτό που ξεχάσαμε.Όοοχι εμείς, σαφώς δεν ξεχάσαμε και συγχωρέστε με που σας έθιξα!Είναι από αυτά τα βράδια το αποψινό, που με μεθάει η λαχτάρα και παραφέρομαι.Που ένα επαναστατικό παιδί μέσα μου ουρλιάζει για κάτι παραπάνω δίχως να λογαριάζει τι κατάληξη θα έχει αυτό το όνειρό του...Αν δεν το κατάλαβες ήδη επέστρεψα ξανά στο 2012 στης 17 του Νοέμβρη.

Για ασφάλεια κυκλωθήκαμε με τείχη και γίνανε τα τείχη φυλακή μας.Κ.Ουράνης