ΣΤΟΥ ΚΕΝΟΥ ΜΟΥ ΤΟΝ ΧΩΡΟ

Είναι αυτή η τρύπα που έχει μείνει
κι όλο μπάζει κρύο η άτιμη.
Είναι αυτό το κενό που αποχτάς
όταν εναποθέτεις κομμάτια της ψυχή σου
στα χέρια μιας άλλης ύπαρξης.
Όταν δεν συμπληρώνεται αυτό το κενό
και τα χέρια μένουν σταθερά στη στάση της αναμονής,
κάτι κρυώνει μέσα σου και αποχτά την όψη του άρρωστου.
Στάζεις θανάτου ξημερώματα
με την ίδια στωικότητα που χάρισες τη ζωή της ψυχής
κι αν δακρύζεις το απόβραδο είναι γιατί άξιζε που δόθηκε κάθε πνοή.
Το θέμα δεν είναι το πως,το γιατί και το πότε.
Δεν είναι η ερώτηση ούτε και η απάντηση που σε ξεκληρίζει.
Ούτε μετανιώνεις που έδωσες το πιο πολύτιμο σου.
Είναι το κενό που έμεινε,
τα τεντωμένα χέρια στη στάση αναμονής.
Είναι μια τόση δα τρυπούλα
που μπάζει τόσο κρύο...