27 Ιουνίου 2012

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

Στα σκοτάδια της αλήθειας
αναδύθηκε η σκιά του φόβου.
Κοίταξα το ομοίωμα μου
κι ένας παλιάτσος γέλασε.
"Δεν υπάρχω;" ρώτησε το ξύλινο πόδι
τη φιμέ βιτρίνα.
Ονειρεύτηκα...
Πήρα τα θυμητικά και πυρπόλησα την πόλη.
Στο τέλος έριξα έμενα στη φωτιά
ως καυσόξυλο γάμα διαλογής.
Σε ονειρεύτηκα...
Μου πρόσφερες τον εφιάλτη σου
και εγώ βύζαξα τη χολή του.
Αγκαλιαστήκαμε σπαράζοντας
στη γέννα της σιαμαίας μοναξιάς μας.
Με ονειρεύτηκα...
Σε είχα σφιχτά αγκαλιά
και μου συλλάβιζες την μετάφραση
των  ιερογλυφικών της ψυχής μου.
Ξημέρωσε...
Η πόλη ανέπαφη.
Τα οδοφράγματα σταθερά.
"Πίσω από τη μάσκα υπάρχουν δάκρυα"
μονολόγησε ο παλιάτσος και χάθηκε στο πλήθος.





5 σχόλια:

  1. ανατριχιαστικό...
    μπερδεμένες μέρες, μπερδεμένες νύχτες, μπερδεμένα όνειρα...
    πάντα όμως έρχεται το ξημέρωμα ;)
    όλοι παλιάτσοι είμαστε, χαμένοι μες το πλήθος, κάνουμε πως γελάμε, κρύβουμε πως κλαίμε
    ίσως τελικά να μην είναι και τόσο κακό αυτό.
    δεν είναι και τόσο άσχημη η ζωή ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. πεφταστέρι μου συμφωνώ απόλυτα μαζί σου η ζωή μια χαρά ομορφούλα είναι,λίγο αλητήρια αλλά την αγαπάμε ;)
      ανάπηροι παλιάτσοι είμαστε.μπλέκουμε λογική με αισθήματα τα κάνουμε ένα κουβάρι και μετά ψαχνόμαστε.μου λείπει η εποχή που άνοιγε η αγκαλιά και τύλιγε με φροντίδα και τους εφιάλτες μας γιατί ήταν κι αυτοί κομμάτια δικά μας.μπερδέματα γενικά αυτό το διάστημα...για αυτό κι εγώ βάζω τη μουσική τέρμα μπας και μπερδευτεί το μπέρδεμα ;)
      για άκου αυτά τα τραγούδια ίσως σου φανούν μπερδεμένα μεταξύ τους αλλά το σηκώνει η περίσταση :)))
      http://www.youtube.com/watch?v=KEFgYETvDQM
      http://youtu.be/A3ObFhiHPOc

      Διαγραφή
  2. η ζωή είναι αγρίως απίθανη, που λέει κι ένα βιβλίο, κι αυτή είναι η χάρη της!
    τη μια μέρα όλα είναι μαύρα και δυσκολεύεσαι να σηκωθείς απ την καρέκλα και την επόμενη πιάνεις τον εαυτό σου να χορεύει μπροστά στο νεροχύτη χωρίς να ξέρεις γιατί.
    μέγα το μυστήριο της ζωής!
    πάντα η αγκαλιά είναι η απάντηση, κάποτε ήταν της μάνας, τώρα είναι κάποιας άλλης (στην ανάγκη και της μάνας κάτι κάνει), αυτή η μικρή παράδοση στα χέρια του άλλου, ψυχή και κορμί...
    κι αν δεν υπάρχει κάποιος άλλος, άσε τη μουσική να σε αγκαλιάσει :) στο κάτω κάτω όλα περνάνε, τα τραγούδια όμως μένουν, δεν είπαμε;
    πολύ homework μου έβαλες σήμερα!
    το δεύτερο θα το ξανακούσω ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχα!δεν το πήγαινα για homework πιο πολύ την κοπάνα είχα στο μυαλό μου. ;)
      αγκαλιά...ας αφεθούμε έστω στην σκέψη της για σήμερα...

      Διαγραφή
  3. Αυτό που έγραψες το έχω διαβιάσει πολλές φορές, απλα ήθελα να σου πω πως είναι φοβερό σε διάφορα επίπεδα....
    Την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή