ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

   Απογευματάκι Αθήνα...Καφές,τσιγάρο,μουσική και μια οθόνη να προσμένει να γεμίσει γράμματα.Μια μέρα μετά από ένα καυγά,λίγες ώρες μετά από το άκουσμα ενός μονολόγου.Το κεφάλι μου ζαλισμένο από λόγια.Το τελευταίο διάστημα με πυρπολούν αλλεπάλληλα λόγια.
   Λόγια αναμασημένων συζητήσεων,προβοκάτσιας και προβατοποίησης στην γυάλινη οθόνη της τηλεόρασης.Λόγια ξεφτισμένων τσαμπουκάδων για ένα παρκάρισμα.Λόγια εξεζητημένου κουτσομπολιού μεταξύ γειτόνων (η γειτονιά μας έχει ακόμα αυτή τη παλιά μυρωδιά της καλημέρας και της τηγανητής πατάτας).Λόγια ψυχιατρικά μεταξύ γνωστών που βαφτίζονται φίλοι,μόνο όταν χρειάζονται μια δωρεάν ψυχανάλυση και κάνα ψιλό λόγω κρίσης.Λόγια οικογενειακά με όλο το τροπάριο,το ευχέλαιο και τον εξορκισμό της μανούλας που μόνο το καλό σου θέλει.Λόγια μεγαλεπήβολης αγάπης και κανιβαλιστικού πάθους που όλο κάτι ζητά,οριοθετεί,εκβιάζει και καταδικάζει.Όλο λόγια που επιβάλουν να πάρουν.Τα ψιλά γράμματα σε ένα ανύπαρκτο συμβόλαιο τα εμποδίζει να δώσουν για αυτό όλο ζητάνε.
   Απογευματάκι επιζητώντας λίγη σιωπή μήπως και με ακούσω.Ψάχνω μια γωνίτσα σιωπής για να αφουγκραστώ το δεύτερο εγώ μου. Ξεφυσώντας ανακαλύπτω πως όλα τα λόγια καταλήγουν στην ίδια φράση κλισέ..."Δε με ακούς!".Σβήνοντας άλλο ένα τσιγάρο ανημπόριας θέλω να ουρλιάξω "Ακούω γαμώτο!Ακούω με τα αυτιά μου όχι με το στόμα μου...".Συνταρακτικό ε!;Αυτή την απορία την είχα από μικρός γιατί όλοι αμφισβητούν την απόλυτη προσοχή σου όταν είσαι σιωπηλός;Αν μιλάω την ώρα που μιλάς πως θα σε ακούσω;Βιολογικά τα αυτιά τα διαθέτουμε για να ακούμε,το στόμα για να αρθρώνουμε ήχους,λέξεις κι ενίοτε γρυλίσματα.Αν έχει αλλάξει κάτι σας παρακαλώ ας με ενημερώσει κάποιος.Ο καφές μου είναι χάλια,μια γλυκίζει μια πικρίζει.Όταν είμαι μπερδεμένος πάντα μπερδεμένο καφέ φτιάχνω λες και συνερίζεται το μπέρδεμα μου και προσπαθεί να μου συμπαρασταθεί.
   Ξανά στο ζητούμενο,λόγια και σιωπές.Τη φοβόμαστε τη σιωπή εκεί νομίζω πως καταλήγω. Τρομάζουμε και μόνο στη σκέψη της.Γιατί όταν σωπαίνεις την ώρα που κάποιος μιλάει ακούς πολύ περισσότερα από όσα λένε τα λόγια του,πολύ περισσότερα από όσα θέλει ο απέναντι σου να σου εξιστορήσει.Εκεί,ξεκινάει ο πρώτος φόβος δεν πρέπει να εισχωρήσεις στο βαθύτερο νόημα και εδώ επέρχεται ο δεύτερος φόβος αν αντέχεις να ακούσεις την ουσία,να μάθεις την αλήθεια του ανθρώπου απέναντι σου.Έτσι μόνο μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι μιλάνε ταυτόχρονα και στο τέλος έχουν το χαμόγελο της αυτάρεσκης ικανοποίησης.Υπάρχει κι ένας τρίτος φόβος.Ο φόβος της σιωπής όταν σου μιλάει η ψυχούλα σου.Μονίμως σε κοιτά με μάτια καρτερικά και μελαγχολικά δε σου ζητά ούτε σου επιβάλει,μόνο σου ψιθυρίζει ευχές ονείρων.Δικών σου ονείρων.Αυτήν την απάνεμη σιωπηλή γωνιά ψάχνω απόψε,για να τα πω λιγάκι με την ψυχούλα μου.Να της το παίξω παλικαράς,καημενούλης,αδικημένος,επαναστάτης,αντιρρησίας, παντογνώστης,να της ορθώσω το ανάστημα μου.Ύστερα εξαγνισμένος από όλο το φορτίο του καθωσπρεπισμού μου,να κατεβάσω το κεφάλι σαν δαρμένο σκυλί και να αποδεχτώ τα λάθη μου.Να αυτοτιμωρηθώ,να νιώσω εκτεθειμένος μα και αυτάρκης καθώς θα ξαναβρίσκω το κουράγιο να ακολουθήσω τα δρομολόγια των ονείρων μου.
   Αν θες απαντήσεις δώσε μου το δικαίωμα να σε ακούσω,άσε με να με ακούσω κι ύστερα αν αντέξουμε κι οι δυο από όλες τις αποκαλύψεις, κάτσε να με ακούσεις κι εσύ.Βράδιασε κι ακόμα εκλιπαρώ να μην ονομάζεις διαλόγους με κοινές αποφάσεις τους μονολόγους με τις ανταπαντήσεις που αραδιάζεις.Σεβασμό στη σιωπή για να αποχτήσουν νόημα τα λόγια που πέφτουν στο πάτωμα και κατρακυλάνε προκαλώντας βαβούρα ανυπαρξίας...