ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ....

Κοντά στο χρόνο ταξίδεψα με στερεμένο το μέσα μου από κάθε λέξη....κι αν δεν έχεις ούτε μια συλλαβή να πληκτρολογήσεις,πως να βρεις τρόπο να δημιουργήσεις προτάσεις που να καταλήγουν έστω και σε σαθρό απόηχο αισθήσεων και παραισθήσεων...;Δεν ξέρω αν θα βρω κάποιον συνοδοιπόρο να με προσμένει,δεν ξέρω ποιος έχει ξεκινήσει τα δικά του μυστικά ταξίδια ή ποιος είναι έτοιμος να σπάσει ή να μου σπάσει τα μούτρα (καλά αυτό το τελευταίο το ξέρω) τόσο καιρό που απουσίαζα...θα ψάξω να βρω σημάδια από χνάρια...Σήμερα ας πούμε πως βρήκα κουράγιο να μαζέψω τις λέξεις...Εγωκεντρικό κι ίσως λιγάκι ψεύτικο....Δεν είχα λέξεις μέσα μου,δημιούργησα μέσα από τις περιπλανήσεις μου νέες...Παιδί του φθινοπώρου περίμενα για μια αναγέννηση...Αυτή είναι η δική μου αλήθεια...Δεν είχα λέξεις...Μα...εδώ είναι το σπίτι μου...Δεν γινόταν να μη ξαναβρώ το δρόμο για να γυρίσω πίσω...Ξωτικό είμαι κι όταν όλα γίνονται επικίνδυνα πραγματικότητα δεν αντέχω και κρύβομαι...μέχρι να ξαναβρώ μια στάλα μαγεία για να μπορέσω να συνυπάρξω,σε ένα κόσμο που όσο κυλάει ο καιρός τόσο πιο αταίριαστος μου φαντάζει....Όσο καιρό κρυβόμουν δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα και παράλληλα όλα μετουσιώθηκαν σε κάτι διαφορετικό...Όχι,δεν ωρίμασα,δεν μεγάλωσα και τα ίδια πάθη που με κυβερνούσαν συνεχίζουν την βασιλεία τους ανενόχλητα...Κι όμως μέσα σε όλα αυτά διαφορετικός μου φαίνομαι...Θα τα πούμε σύντομα...απλά ήθελα να πω πως μου λείψατε περισσότερο από όσο ήμουν προετοιμασμένος...Ίσως να μη γράψω τίποτα για λίγες μέρες γιατί έχω την ανάγκη να σας ψάξω...Όπου κι αν είσαστε,ότι ταξίδι κι αν κάνετε να φροντίζετε να κρατήσετε μια στάλα μαγεία για να μπορέσετε να βρείτε το δρόμο του γυρισμού...Όποιος κι αν είναι για τον καθένα αυτός...Μου λείψατε και συγνώμη σε όσους έλειψα...