ΣΤΟΝ ΕΝΑΤΟ

Μάτια ικετευτικά, καρτερικά για λίγη στοργή και κατανόηση.
Kορμιά που συσπώνται ανεξέλεγκτα.
Στόματα που βγάζουν φθόγγους και κραυγές αυτόνομα.
Σώματα με νευρώνες σε επαναστατικό αυτόβουλο ντελίριο.
Φάρμακα, δεσίματα, ψάξιμο πραγμάτων για επικινδυνότητες
και κάγκελα σε ένα χώρο με εύθυμα χρώματα.
Όλα στο όνομα της εξάρθρωσης της εσωτερικής διάβρωσης.
Άρρωστοι άνθρωποι μόνοι, αποδιωγμένοι και απαξιωμένοι από τον έξω κόσμο.
Εγκατάλειψη σε ένα μέρος που ψάχνουν να περισυλλέξουν το μυαλό.
Νοσοκόμοι που προσπαθούν να κολλήσουν τα σπασμένα κομμάτια.
Η ψυχή όμως είναι μια άλλη περιοχή που τα φάρμακα δεν αγγίζουν.
Καμιά άσπρη ρόμπα δεν μπορεί να γιατρέψει τις πληγές της.
Η ψυχή δεν αρρωσταίνει μόνο πληγώνεται.
Παρακολουθεί το σώμα που τη μεταφέρει να αποδιοργανώνεται
και πέφτει σε μια μελαγχολία ανάγκης για λίγη κατανόηση.
Οικεία πρόσωπα που προσπερνάνε τρομαγμένα
τα άδολα μάτια που ζητούν στοργή.
Ο έξω κόσμος κρυφοκοιτάζει με φρίκη τον αριθμό 9.
Όταν πατάς το κουμπί που θα σε μεταφέρει εκεί
όλοι γύρω σου κάνουν ασυναίσθητα ένα βήμα πιο μακριά από εσένα.
Δαγκώνεσαι κι αναρωτιέσαι
αυτές οι ψυχές του 9 πόσο πονάνε
όταν αντιλαμβάνονται αυτό το βήμα του πιο πέρα.
Μάτια που ψάχνουν πέρα από το άσπρο της ιατρικής φροντίδας
μια οικεία φωνή, ένα οικείο χάδι να τους δείξει πως:
"Είμαι εδώ για σένα...
Για όσα είσαι και για όσα δεν είσαι.
Για όσα μπορείς να είσαι και για όσα δεν θες να είσαι.
Είμαι εδώ για όσα καταλαβαίνω,
για όσα δεν καταλαβαίνω
και για όσα δεν θέλω να καταλάβω.
Είμαι εδώ για την ψυχή σου
και δεν με τρομάζει το άρρωστο μυαλό σου."
Κι ας τα λέμε ψυχιατρεία εμείς ο έξω κόσμος.
Το μυαλό αρρωσταίνει όχι η ψυχή.
Μάτια που σε κοιτάνε καρτερικά και ζητιανεύουν
ένα κομμάτι από την καλημέρα σου.
Πόσο γνωστικός είσαι όταν τους την στερείς τόσο απροβλημάτιστα;