ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ

Κλεφτοπόλεμος οριοθετήσεων.
Οδοφράγματα συναισθημάτων.
Κυνηγάω και κυνηγιέμαι. 
Μπρος πίσω.
Πίσω μπρος.
Τελικά ακίνητος στο ίδιο σημείο.
Καταστέλλω ανάγκες πεισματωμένα,
ενώ ήδη δεν θυμάμαι πραγματικά τι είχα ανάγκη.
Σαν εθισμένος στο αόριστο του ονειροπολήματος,
προσπαθώ να επισημοποιήσω χαοτικές προτάσεις ωρίμανσης.
Να με ακυρώσω;
Να γίνω κάποιος άλλος;
Αυτά που κρύβω μέσα μου,αυτός ο νέος άλλος,θα τα αγκαλιάσει στοργικά;
Παραμένω ο ίδιος αγκαλιάζοντας με πάθος τους πόνους μου.
Αυτονανουρίζομαι καταθέτοντας για την ώρα τα όπλα.
"Όταν μεγαλώσεις όλα αυτά θα σου φανούν αστεία."
Όταν μεγαλώσω...
Μετράω χρόνια που δεν καλύπτουν τα δέκα μου δάχτυλα.
Ακόμα δεν μεγάλωσα;
Πότε κάνεις είναι αρκετά μεγάλος για να πει πως μεγάλωσε;
Κι αν μεγαλώσω και δεν καταλάβω τα αστεία;
Γίνεται να μη μεγαλώσω ή πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβω τα αστεία;