Η ΠΙΝΑΚΙΔΑ

"Απαγορεύεται η στάθμευση
λόγω φόρτωσης και εκφόρτωσης όλο το 24ωρο"
Πόσος καιρός ξεγλίστρησε κοιτώντας την πινακίδα;
Απαγορεύεται η στάθμευση.
Ποιανού στάθμευση;
Της ψυχής δίπλα σε μια άλλη;
Των βλεμμάτων που ενώνονται;
Της φωνής που είναι πολλές φωνές σε μία;
Φόρτωση.
Άραγε τι να φορτώνουν;
Αδέσποτα, αλητήρια χαμόγελα ονείρων
και παθιασμένα αισθήματα που ξεχύνονται στους δρόμους;
Εκφόρτωση σε τι;
Τι να εκφορτώνουν με ζήλο εξισορρόπησης;
Γυάλινα μάτια;
Βουβές κραυγές ανημπόριας;
Λεπίδες που σταματούν την αίσθηση;
Αλλόφρονες μιας απαστράπτουσας κατάντιας;
Εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.
Ούτε δευτερόλεπτο ανάπαυλας.
Ακατάπαυστα χωρίς διαλείμματα αναθεώρησης.
Σημειώνω απουσίες.
Δικές μου απουσίες.
Κάποιο τρεχαλητό έσβησε πολύ γρήγορα.
Λες να ξέφυγε;
Ακούω το ντουπ του πεσίματος.
Στην φόρτωση και αυτό...
Κοιτάω την πινακίδα και δεν την διαλύω.
Δεν είναι αυτή η αιτία κι ας είναι για το ρόλο της υπαίτια.
Την αφήνω σημάδι να στέκει, προς αποφυγή προσέλευσης.
Το εμπόριο, σου προσφέρει αυτό που έχεις ανάγκη,
ή σου δημιουργεί ανάγκη για να προσφέρει.
Εγώ έχω ανάγκη εσένα.
Ακόμα να φανείς...
Μα,ξέχασα εμείς δεν είμαστε εμπορεύματα.
Τότε γιατί μας ξεπουλάμε μισοτιμής;