Η ΤΡΥΠΙΑ ΚΑΜΠΑΡΝΤΙΝΑ

Ο αέρας παγωμένος, γεμάτος αρώματα βρεγμένου τσιμέντου.
Η τρύπια και χιλιομπαλωμένη μου καμπαρντίνα,
αδυνατεί να τον κρατήσει έξω από τα σωθικά μου.
Η παγωνιά τρυπάει τα κόκαλα.
Τρέμω σύγκορμος χωρίς να μου φταίει το κρύο.
Σωριάζομαι στη μέση του δρόμου και κλαίω.
Σηκώνομαι και τρεκλίζω.
Δεν κουμπώνω την καμπαρντίνα.
Οι πληγές είναι νωπές μου είπαν
και δεν θα αντέξω τον πόνο της επαφής.
Προτιμώ το κρύο που έτσι κι αλλιώς
χορεύει στο κορμί μου ανενόχλητο.
Κυριακή.
Οι δρόμοι έρημοι.
Εγώ δεν είμαι έρημος.
Κλαίω.
Τα γόνατα λυγίζουν.
Πέφτω και ξανασηκώνομαι.
Οι πληγές πονάνε εγώ δεν πονάω.
Τα μάτια μου κλαίνε εγώ δεν κλαίω.
Τα πόδια μου λυγίζουν εγώ δεν λυγίζω.
Εγώ προχωράω.
Πέφτω,σηκώνομαι και προχωράω.
Θα φτάσω.
Θα φτάσω στο μη προορισμό μου.
Δεν είμαι έρημος.
Είναι η ερημιά στη μέση του δρόμου.