ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ

Είμαι έγκλειστη σε ένα δωμάτιο απομόνωσης,χωρίς παράθυρα.Σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς πόρτα,μόνο τοίχοι.Τα χέρια μου έχουν καταπονηθεί από τα χτυπήματα που δίνουν στους τοίχους.Γέμισαν πληγές που με τσούζουν όταν σκουπίζω τα δάκρυα μου.Χθες (αν ήταν χθες γιατί εδώ μέσα ο χρόνος δεν συμμετέχει) έξυσα τους τοίχους μήπως και βρω μια χαραμάδα για λίγο φως,για μια ανάσα καθαρό αέρα.Η φωνή μου βράχνιασε από τα ουρλιαχτά.Άκαρπες προσπάθειες.
 Νομίζω πως αρχίζω και τα χάνω.Έχει απίστευτο κρύο.Ξέρω πως κάποιος με έβαλε εδώ.Αν είναι για τιμωρία ή αν ζητάει κάτι από εμένα κάποια στιγμή θα δοθεί ένα σωτήριο τέλος.Το μυαλό μου δεν πάει καλά.Η κλεισούρα έχει αρχίσει και με επηρεάζει επικίνδυνα.Μια διαφυγή,αυτήν την ελπίδα αναγκάζω τον εαυτό μου να θυμάται σε κάθε μου πρόταση.Το τελευταίο μου χτύπημα στον τοίχο με έκανε να σωριαστώ.Το παράκανα αυτή τη φορά.Έτσι όπως είμαι στο πάτωμα αναπολώ τον πρόταιρο μου βίο.
Θυμάμαι ευχές σε αστέρια,ελπίδες,χαμόγελα,προσδοκίες.Θυμάμαι μαγικά τοπία που περίμεναν να τα διαβώ.Αγάπη...Αδιαπέραστη πίστη στην αγάπη.Κάποιος με μαχαίρωσε στην πλάτη.Ναι,εδώ είναι το σημάδι, το αισθάνομαι.Το θυμητικό μου αντέχει ακόμα.Παίζω ένα μικρο παιχνίδι για να με ξεγελάσω.Μετράω τις μνήμες και τις πληγές στο κορμί μου.Ένας αγώνας για να δω ποιός θα κερδίσει.Ισοπαλία.Όσες φορές τα μετράω όλο ισοπαλια βγαίνει.Βαρέθηκα αυτό το άνευ ουσίας παιχνίδι και ξαναγυρνάω στην αναπόληση.Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι εμένα να μιλάω σε μια σκυφτή φιγούρα.
 Της έλεγα πως τα όνειρα έχουν και πόνους.Πως όσες φορές κι αν πονέσουμε εμείς πρέπει να συνεχίσουμε,να επιμείνουμε και να ελπίζουμε.Επέμενα πως δεν μπορούμε να κλείσουμε την ψυχή μας σε ένα αεροστεγές δωμάτιο μέχρι να ξεχαστεί η ύπαρξη της,γιατί είναι κάτι παραπάνω από ύπαρξη και δεν ξεχνιέται.Ψιθύρισα πως η ψυχή κρατάει την παιδική δύναμη της αναζήτησης αυτού του μαγικού κάτι,πως έχει την αθωότητα της πίστης σε ότι μπορεί να το προσφέρει.Πήρα την σκυφτή φιγούρα αγκαλιά και γέμισα αίματα.Υπομονή,θα φτιάξουμε νέα όνειρα είπα κι ύστερα....σκοτάδι.
Απόλυτο σκοτάδι και απομόνωση.Φοβάμαι εδώ μέσα αλλά συνεχίζω με κάθε τρόπο να κάνω θόρυβο.Μπορεί να με ακούσει ο δεσμώτης μου και να με ελευθερώσει.Όπως και να έχει ακόμα και στην απομόνωση το παλεύω και αυτό σημαίνει πως τίποτα δεν μπορεί να εξαφανίσει ότι υπάρχω...

(αφιερωμένο στην ψυχή μας που ποτέ δεν μας εγκαταλείπει,που στα δύσκολα σπάνια την ακούμε και που πολλές φορές αν και δεν την σεβόμαστε αυτή δεν σταματάει να πιστεύει σε εμάς)