26 Ιουλίου 2012

ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ

Πασαρέλα ημίγυμνων κορμιών
σε ένα αυτοσχέδιο καμίνι ψυχών.
Σώματα πασαλειμμένα προσδοκίες,
κινούμενοι στόχοι για θεοποίηση.
Καλοκαιρινό θαλασσινό μπανάκι,
με το κουμπί της απενεργοποίησης πατημένο.
Λίγη ζωή γαντζώθηκε σε τέσσερις πέτρες
στην βρόμικη με αποτσίγαρα παραλία.
Γαντζώθηκε από τα πάνινα παπούτσια
για να μη παρασυρθεί  στο αλμυρό αγέρι
και χαθεί στου ορίζοντα την τελεία.
Δεν έφαγε λουκουμάδες για να γεμίσει ζάχαρη
άκουγε μουσική και στόχευε σε κάτι παραπέρα.
Αν άφησε ίχνη διαδρομής τα έσβησε το κύμα.
Συμπόνια στιγμής για να μη θυμηθεί
πως είναι να μην λέγεσαι μονάχα αλλά να είσαι ζωή.

5 σχόλια:

  1. να μη λέγεσαι μονάχα μα να είσαι ζωή...
    να μην επιβιώνεις να ζεις...
    καλοκαίρια και χειμώνες σε παραλίες καθαρές, σε τόπους μουσικής και ανάσας...
    όχι στον απόηχο του χθες, μα, στη ζωή του σήμερα...
    είθε, μα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. είθε, μα.... (ευχή και κατάρα μοιάζει)
      ας αφήσουμε μέχρι τότε το κύμα να μας συμπονά...
      κι ίσως...
      μπορεί...
      καλησπέρα μέχρι τότε :)

      Διαγραφή
  2. Αχχ τι ωραίο κείμενο!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαίρομαι που σου άρεσε και σε ευχαριστώ για αυτό το αχχ! (πιο σημαντικό από τα λόγια)
      σε καλωσορίζω στην περιπλάνηση μου :)))

      Διαγραφή
  3. Αχχχ παρακαλώ!!!Χεχεχεχε. Καλώς σε βρήκα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή