Αναθρεμμένοι στο ηλιοβασίλεμα του ζοφερού σκότους.
Ποτισμένοι από τη χολή των συμφερόντων
και ακουμπισμένοι σε σάπια τείχη
ονειρευόμαστε υγρά φιλιά.
Παραπληγικές φιγούρες
αναμένουμε το θαύμα της γιατρειάς.
Γευόμαστε το στυφό ποτό της εξαθλίωσης
κι αναπολούμε χαιρέκακα όσα δεν ζήσαμε.
Σε ένα βαλτώδες ναρκοπέδιο αφουγκραζόμαστε το αύριο.
Ένα αύριο που βρωμάει
από τη μπόχα του ανεκπλήρωτου.
Γεννημένοι στο σκότος.
Τυφλοί εκ γενετής,
αναμένουμε να δούμε τη λύτρωση του φωτός.
Αποκηρύττουμε το αυτόφωτο της ψυχής μας
ως βδελυρό κομμάτι υπόστασης
και θυσιάζοντας την ανθρωπιά μας
εκλιπαρούμε για λίγη ακόμα σωτηρία.
είμαστε τόσο θλιβεροί...;
ΑπάντησηΔιαγραφήτην καλησπέρα μου :)
φοβάμαι όσα βλέπω στα μάτια των γύρω μου.
Διαγραφήείναι ένας τρόπος για να το ξορκίσω.
δεν ξέρω αν είμαστε δυστυχώς όμως έχουμε την δυνατότητα να γίνουμε και δεν απέχουμε και πολύ.
την αντικαλησπέρα μου :))))
αν μάς δούμε έτσι άσχημους, μπορεί να ταρακουνηθούμε και ν' αλλάξουμε :)
Διαγραφήμακάρι ο καθένας μας να βρίσκει στη ζωή του αυτό που τον κάνει να θέλει να γίνεται καλύτερος :)))
τα λόγια σου τα κάνω εύχη σε ένα πεφταστέρι ;)))
Διαγραφή