Άκουσε την σιδερένια πόρτα με το τζάμι στη μέση,
να κλείνει σιγά με μια ενδιάμεση παύση.
Περίμενε λίγο.
Ύστερα έτρεξε
και στάθηκε μουδιασμένα μπροστά της.
Στα μάτια του καθρέφτισε η θέα
των δρομολογίων επιβίωσης.
Την ήξερε καλά αυτή την θέα.
Άγγιξε απαλά το πόμολο της πόρτας.
Ντροπιασμένος οπισθοχώρησε λιγάκι.
Έμεινε όρθιος να κοιτά την κλειστή πόρτα.
Το βάρος της θέας στο τέλος τον γονάτισε.
Οι τοίχοι γύρω του εντόπισαν ένα δάκρυ
και γύρισαν υπεροπτικά την πλάτη τους,
αποκαρδιωμένοι καταβάθος που προτίμησε
το πάτωμα από τη δίκη τους παγωνιά.
Κοίταζε την κλειστή πόρτα
και ήθελε να την πάρει αγκαλιά.
Ήθελε να την κάνει σώμα,
να της δώσει πνοή.
Ήθελε να νανουριστεί από την ανάσα της
και να σβήσει την θέα της
χαρίζοντας της μια νέα θέα που θα γευότανε αγάπη.
Ήθελε να της μιλήσει
για όλη την ανιστόρητη αλήθεια της κλειστής πόρτας.
Δεν ήξερε όμως σε τη γλώσσα μιλούν οι πόρτες
κι έτσι παρέμειναν στη σιωπή.
όλοι στη σιωπή παραμένουμε,στο τέλος!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλή σου νύχτα Ξωτικό! =)
ακόμα επιμένω να μην δέχομαι πως αυτό είναι το τέλος.ίσως γεμίζω το μυαλό μου με παραισθήσεις για να σωπάσω την σιωπή μου.
Διαγραφήείναι ήδη αργά για να πω καληνύχτα θα σου πώ μια καλημέρα και δίπλα της καρφίτσωσε ότι επιθυμείς! :)
Ακριβώς...ακόμη να επιμένεις να μη δέχεσαι πως αυτό είναι το τέλος...Ας το ορίσουμε εμείς το "τέλος"...
ΑπάντησηΔιαγραφήθα φανεί στο τέλος της ιστορίας πόσο ονειροπόλοι σταθήκαμε :)
Διαγραφή