14 Ιουνίου 2012

ΝΑΝΟΥΗΣ



Η μνήμη πυρπολεί τις πέντε μου αισθήσεις.
Τα χέρια μου έχουν μνήμη.
Νιώθω το κορμί σου να αφομοιώνεται μέσα στην αγκαλιά μου.
Η μύτη μου έχει μνήμη.
Μυρίζω το άρωμα σου στο χώρο,πάνω μου.
Τα αυτιά μου έχουν μνήμη.
Ακούω τη φωνή σου να μου ψιθυρίζει ιστορίες.
Το στόμα μου έχει μνήμη.
Έχω τη γεύση του κυριακάτικου και του καθημερινού φιλιού σου.
Τα μάτια μου έχουν μνήμη.
Σε βλέπω να χαμογελάς,να διαβάζεις,να πανικοβάλλεσαι,να χορεύεις,να κλαις.
Τα πόδια μου έχουν μνήμη.
Αισθάνομαι τα πόδια σου να τυλίγονται στα δικά μου.
Ακόμα νιώθουν πόσο ανάλαφρα ήταν στα δρομολόγια που με έφερναν κοντά σου.
Ύστερα θυμούνται πόσο βάρυναν την ώρα της φυγής.
Θυμάμαι το αντίο του στιγματισμένου
που αυτοακυρώνεται.
Το αντίο που μας διχοτόμησε
σε εσένα και έμενα.
Θυμάμαι κι όσα θέλω να ξεχάσεις...



2 σχόλια:

  1. εγώ θυμάμαι μα εσύ ξέχασες.
    γιατί πρίγκιπα;
    γιατί έφυγες έτσι;


    όλα έχουν μνήμη,ξωτικό.
    δυστυχώς,όλα σε πονάνε.
    όλα μαστιγώνουν τις πτυχώσεις της καρδιάς.


    Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. έχεις ένα τρόπο να με κολλάς στο τοίχο σαν παιδί που έχει κάνει σκανταλιά και το επιπλήττουν με ένα βλέμμα... πως να δικαιολογηθείς σε ένα στεναχωρημένο βλέμμα!;
      πάντως δεν είναι άσχημο να πονάς αυτό σημαίνει πως αισθάνεσαι και αντιλαμβάνεσαι...
      κι έτσι έξυπνα αποφεύγω τις απαντήσεις ;)
      να έχεις ένα μαγικό βράδυ!!!

      Διαγραφή