Μεταλλικές,λιπαρές φάτσες
ανεπηρέαστες από την οχλοβοή.
Εμβρυική στάση και σπαράγματα.
Το μαξιλάρι έγινε το σφουγγαρόπανο της ψυχής.
Βρώμισε από το νέφος και βάφτηκε με τις αποχρώσεις του γκρι.
Βυζαίνουμε αχόρταγοι τους εφιάλτες
επιζητώντας λίγη ακόμα χολή.
Όταν παραφουσκώσουμε
ένα καθαρτικό θα επιφέρει την τελεία αποσυμφόρηση.
Ύστερα,πάλι από την αρχή...
Βήματα βιαστικά έξω από την πόρτα.
Μονίμως απομακρύνονται.
Απόηχοι σκιών που ψιθυρίζουν "δεν πάει άλλο".
Ξεχνώντας τους όρκους,κάθε πρωινό
ανακαλύπτουν πως πάει κι άλλο...
Την ώρα της αποχώρησης σε κοίταξα.
Eίχες ήδη χαθεί σε σένα και δεν με είδες ποτέ...
γιατί πάντα χάνουμε τον εαυτό μας;
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατί να μην σε είδε ποτέ;
γιατί;
πιστεύω πως δεν τον χάνουμε τον εαυτό μας.ανά διαστήματα τον κρύβουμε σε ένα μπαούλο και δεν τον αφήνουμε να πάρει ανάσα.
Διαγραφήίσως να ήταν η αποχώρηση πιο σημαντική από όλα αυτά.
πολλά γιατί με πολλές απαντήσεις.ο καθένας βάζει από τη δική του διαδρομή και μια απάντηση.να έχουμε μια ήρεμη εβδομάδα :)