Τι το κοιτάς με τόσο τρόμο το ρολόι;
Γιατί νευριάζεις με τους δείχτες που όλο κινούνται;
Δεν φταίει ο χρόνος καρδιά μου....
Δεν είναι ο χρόνος που δεν φτάνει...που δεν μας φτάνει...
Εμείς γινόμαστε λεπτά,στιγμή,δευτερόλεπτα,αιωνιότητα....
Εμείς κατρακυλάμε στο κορμί του.
Δεν με πληγώνει κάτι μην πανικοβάλλεσαι άδικα.
Κοίτα με!
Ακόμα σου χαμογελώ χωρίς να καταβάλλω κόπο,χωρίς να υποκρίνομαι.
Ψιτ...Μη μαλώνεις το ρολόι!
Αν δεν το είχες ανάγκη δε θα το χάιδευες με τόση ανακούφιση.
Πέρασε η ώρα πάλι...
Ξανά,δεν έχουμε άλλο χρόνο...
Δεν μας φτάνει για όσα θέλουμε,το ξέρω.
Την επόμενη φορά,υποσχόμαστε.
Ίσως ο χρόνος να μας επιτρέψει για κάτι παραπέρα...
Μα...να...αυτό που ήθελα να σου πω όσο κοίταζες καρτερικά το ρολόι...είναι πως...
Γίνεται να μην είμαστε τα διαχωριστικά σε αυτή την ιστορία;
